.31 "jesteś tym, czego potrzebuje"

Wiem, znowu nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, no może poza brakiem weny i czasu.

Czekam na święta, to już tylko 28 dni!

Rozdział ze specjalną dedykacją, właściwie dedykacjami:

Dla Asi, najsmerfniejszego komentatora na świecie, która razem ze mną tak bardzo czeka na święta!

dla Was, którzy jakimś cudem mimo tych strasznych przerw nie zapominają o tej historii ^^

_______________________________________________________________________

- Zayn? Jest po dziewiątej... - Wskazała na zegarek.
- No tak. - Wzruszył ramionami.
- Czy ty nie powinieneś być w pracy? - Zapytała zdziwiona.
- Robię dziś tym idiotom sprawdzian, czy rozpieprzą mi firmę jak ich na trochę zostawię. - Leniwy uśmiech rozciągnął się na ustach czarnowłosego. - Poza tym, dochodzę do wniosku, że mam jakiś gówniany system priorytetów, skoro wolę patrzyć na ich krzywe mordy, gdy mam możliwość oglądać ciebie... a zresztą... w końcu jestem szefem, nie? - Twarz dziewczyny ozdobił szeroki uśmiech na ostatnią uwagę. Bo na przedostatnią zrobiło się jej cieplej na sercu. Poczuła jak palce chłopaka obejmują lekko jej kark i ściągają jej ciało bliżej niego, podczas gdy drugą rękę wplątał w jej włosy i zaczął powoli ją całować. Trwali tak do momentu, w którym nie rozległo się pukanie do drzwi, którego jakby nie usłyszeli i dopiero oderwali się od siebie gdy usłyszeli:
- Zayn, nie chcę wam przeszkadzać, ale chyba potrzebują cię w pracy. - Mruknął lekko rozbawiony Liam, który przyglądał się im stojąc w progu, ale zanim z ust bruneta padło ciche „kurwa”, chłopak zdążył zniknąć.

 

Zanim zdążyła zrobić to, co podpowiadał jej zdrowy rozsądek, czyli zejść z chłopaka, Zayn przyciągnął ją z powrotem do siebie i jeszcze raz przywarł ustami do jej warg, jakby chciał zignorować krótką wizytę przyjaciela. Wkurzało go to, że już musieli zawracać mu głowę. Wiedział, że nie może tego tak całkiem zignorować, bo gdyby była to sprawa mniej ważna to z pewnością Liam załatwiłby to za niego.
- Czyli co? Oblali test? - Mruknęła cicho Ivy, gdy brunet dał jej nabrać powietrza. Uniosła się wyżej, tak, że siedziała na brzuchu Zayna z nogami po obu stronach jego tułowia. Chłopak przeczesał z roztargnieniem włosy i podniósł się do pozycji siedzącej, sprawiając, że szatynka zsunęła się na jego uda.
- Na to, kurwa, wygląda. - Powiedział wciąż zachrypniętym głosem. - Chcesz mi poprawić humor?
- Myślałam, że miałeś dobry humor. - Mruknęła przekrzywiając lekko głowę.
- Właśnie, miałem. Do momentu wejścia tu Liama. - Musnął jej usta i mruknął cicho: - Chodź ze mną pod prysznic. - Dziewczyna lekko się zmieszała, ale nie uciekła od wpatrującego się w nią chłopaka.
- Zayn... - Mruknęła w końcu niepewnie. - ...ja chyba jeszcze nie... ymm.. ja...
- Mała, spokojnie. To jest tylko propozycja. Nie rozkaz. - Złapał jej podbródek i pocałował ją krótko. - Nie przejmuj się tym. Po prostu... jakbyś teraz czy kiedyś chciała się przyłączyć to pamiętaj, że drzwi są otwarte. - Uśmiechnął się łobuzersko i podniósł się razem z dziewczyną trzymając ją za uda. Gdy już stanął na ziemi obrócił się z powrotem w stronę łóżka i położył na nim szatynkę. Skradł jej jeszcze ostatniego buziaka i skierował się do łazienki. Ivy owinęła się kołdrą, która przesiąknięta była ciepłem i zapachem chłopaka. Leżała tak przez jakiś czas słuchając przytłumionego ścianami szumu wody i jej powieki znowu trochę zaciążyły. W głowie pojawił jej się niewyraźny obraz znanego jej chłopaka, o którym bardzo chciała zapomnieć, ale tym razem bezpiecznie otoczona zapachem Zayna, który jakby blokował te najgorsze emocje, jej podświadomość pozwoliła jej myśleć tylko, o tym, jak brunet bardzo różni się od jej byłego. Mimo tego, że nieco spięła się na mgliste teraz wspomnienia, to jednak wydawało jej się to na tyle odległe, że wreszcie lekko uśmiechnęła się skupiając się na tym, co różniło Zayna od jej byłego. To, co ją bardzo ujęło w czarnowłosym, to fakt, że starał się i nie zmuszał jej do niczego. Może powinno być to oczywiste, ale po jej poprzednim związku była naprawdę przyzwyczajona do zupełnie czegoś innego. W dodatku wiedziała, że Zayn też przyzwyczajony był do czegoś innego i z jego strony wymagało to pewnego wysiłku. W końcu woda ucichła, a w pokoju rozległy się kroki, które znowu rozbudziły dziewczynę. Gdy uchyliła powieki zobaczyła kręcącego się chłopaka, ubranego już w spodnie, ale jeszcze bez koszulki. Stwierdziła, że gdy opuści on pomieszczenie, to i tak nie będzie chciała tam siedzieć sama, więc wygrzebała się z pościeli i podreptała do łazienki. Parę razy ziewała do swojego lekko zaspanego odbicia zanim przepłukała twarz wodą i ogarnęła się trochę. Gdy wyszła z łazienki bruneta nie było już w pokoju, więc zgarnęła tylko jego bluzę z krzesła i założyła ją schodząc na dół. W kuchni zastała Zayna i Liama, którzy zmierzyli ją... zadowolonymi spojrzeniami, chociaż w oczach każdego z nich kryło się coś innego. Szatyn siedział przy stole sprawdzając telefon, do którego powrócił po kilku sekundach przyglądania się dziewczynie, brunet natomiast dopijał kawę, tak przynajmniej Ivy wywnioskowała po zapachu. Gdy tylko skończył wstawił kubek do zlewu i skierował się w stronę drzwi. Jednak zanim wyszedł, zbliżył się do dziewczyny, zgarbił się lekko i pocałował ją, co spowodowało lekkie skrzywienie się dziewczyny przez smak kawy, którą czuła na jego ustach, a której nigdy nie lubiła.
- Co tam, pół godziny temu tak się nie krzywiłaś. - Mruknął Zayn czując jak dziewczyna nieświadomie oddala od niego. Ivy spojrzała na chłopaka z przepraszającym uśmiechem.
- Ale pół godziny temu nie smakowałeś kawą.
- Nie lubisz kawy? Nie wiem jak można bez niej żyć. Nieważne, muszę lecieć, zobaczymy się wieczorem. - Musnął jej wargi i wyszedł z kuchni. Szatynka stała jeszcze moment w tym samym miejscu, aż w końcu podeszła do jednej z szafek, z której wyciągnęła butelkę wody, złapała jakąś szklankę i wdrapała się na blat. Parę minut później po domu rozniósł się odgłos zamykanych drzwi. Ivy, cały czas siedząc na blacie, odstawiła pustą szklankę obok siebie i złapała skierowane na nią spojrzenie Liama, który zdążył już schować telefon. Dziewczyna lekko zdziwiona uniosła brwi, które zaraz zmarszczyła.
- Liam... eee... coś się stało? - Chłopak jeszcze chwilę milczał, przyglądając się dziewczynie z ledwo dostrzegalnym uśmiechem na ustach.
- No... chyba coś tak... - Mruknął tajemniczo, a potem wstał i zbliżył się trochę do szatynki. - Powiedz mi, ty i Zayn... wszystko w porządku?
- No... chyba tak... a dlaczego pytasz? - Odezwała się niepewnie. Liam był na tyle tajemniczy, że zupełnie nie wiedziała, o co mu chodzi.
- Po prostu... hmmm... jakby to... wiesz... ja go znam dosyć długo i on raczej... nie zachowuje się w stosunku do dziewczyn tak jak do ciebie.
- Co masz na myśli?
- No chociażby rurę. Po pierwsze dla żadnej innej by jej nie zdemontował...
- Jak „dla”? Miałam raczej wrażenie, że był wkurzony... - Przerwała chłopakowi, ale on tylko posłał jej uśmiech.
- Proszę cię... oczywiście, że to było dla ciebie, a Zayn był wkurzony, ale to było z zazdrości... ćwiczyłaś z Harrym... normalnie przy innych dziewczynach pewnie albo by to zignorował, albo pozbyłby się dziewczyny, a nie kumpla. Przynajmniej zawsze wybierał jedną z tych dwóch opcji... i tak szczerze mówiąc nie pamiętam, żeby na trzeźwo pokłócili się kiedyś przez dziewczynę, wszystkie były... ... raczej niewarte tego... poza tym... rozumiem, że to, że zamontował rurę u siebie jest dla ciebie oczywiste...tam tylko i wyłącznie ty będziesz mogła z niej korzystać i tylko on będzie mógł cię oglądać... Albo te wszystkie... buziaki... - Liam uśmiechnął się szeroko, a Ivy lekko zaczerwieniła przypominając sobie to, co widział również szatyn. - Po prostu, on rzadko okazuje takie czułości. Zayn prześpi się z dziewczyną, ale nie będzie przytulał czy całował jej rano.
- Ale my nie... - Zaczęła szatynka i umilkła. W oczach chłopaka pojawiło się zdziwienie i na moment zapanowała cisza.
- Ale przecież śpisz u niego...
- Śpię, ale chyba w innym sensie niż ci się wydaje... - Mruknęła lekko zażenowana. Liam stał przez chwilę wpatrując się z jeszcze większym skupieniem i zaciekawieniem w dziewczynę, zanim znowu się odezwał.
- Coś mi mówi, że zostaniesz tu dłużej, niż myślałaś. Zayn cię tak szybko nie wypuści... szczególnie, że chyba dajesz mu to, czego mu brakuje.
- Czego mu brakuje?
- Wiesz... myślę, że brakuje mu oparcia i... ciepła... - Mruknął cicho.
- Przecież ma was, jesteście jego przyjaciółmi.
- Tak, ale to chodzi raczej o innego rodzaju oparcie... no i nie myśl, że Harry dobrze przekazuje ciepło. - Uśmiechnął się lekko. - To wszystko, co przeszedł z rodzicami... i w ogóle, jego przeszłość... to dało mu się we znaki, przez to jest teraz taki jaki jest... to, że jest zamknięty i nieczuły... to jest rezultat jego przeszłości...
- A co...? - Zaczęła, ale chłopak przerwał jej kręcąc głową.
- Powinnaś z nim rozmawiać, najlepiej będzie jeśli sam ci opowie, to jest jego historia, a skoro ty w nią wchodzisz, to myślę, że powinien ci ją opowiedzieć... tylko nie wiem kiedy będzie na to gotowy...
- Już to widzę... - Mruknęła zrezygnowana, po tym, jak wezbrała w niej nadzieja, że dowie się czegoś więcej o brunecie.
- Wiesz, jeśli miałby się komuś zwierzać z czegokolwiek to ty jesteś całkiem prawdopodobnym wyborem. Mówię ci, że jest w tobie coś, czego Zayn potrzebuje. Dajesz mu... wiesz, nawet nie wiem co, ale on naprawdę traktuje cię inaczej.
- A dziewczyny, z którymi wcześniej był? Nie dawały mu tego „czegoś”? Przecież... zrozumiałam, że trochę ich było...
- Było ich nawet sporo, tylko, że on nigdy tego od nich nie chciał... potrzebował co najwyżej wyładować się fizycznie, a od ciebie... potrzebuje bliskości i... nie wiem, ale on cię potrzebuje, wierz mi... wiesz... po tym co widziałem dzisiaj i wcześniej... będzie ci z nim momentami cholernie trudno, ale chyba jesteś jedyną osobą, która może mu pomóc, jakkolwiek by to poważnie nie brzmiało... - Chłopak otworzył usta, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, potem je zamknął, a gdy znowu je uchylił pomieszczenie wypełnił dźwięk dzwonka, na który Liam uśmiechnął się przepraszająco, wyciągnął telefon ze spodni i odebrał opuszczając kuchnię, gdzie zostawił samą sobie trochę zdezorientowaną dziewczynę, w której głowie zaczynało kłębić się coraz więcej myśli i pytań, które potrzebowały uporządkowania i przede wszystkim odpowiedzi, których najwyraźniej mógł udzielić jej tylko ten, którego dotyczyły.

__________________________________________________________________________